30 / 06 – 07 / 08, 2022
Marina Sula punon mbi baza të një koncepti të gjerë të fotografisë. Imazhi zakonisht nuk përkufizohet nga kornizat, por më shumë ndërlidhet me rrethinat hapësinore. Kjo qasje e orientuar drejt kontekstit, shumë shpesh drejton në marrëdhënie të çrregulluara: shtresat piktoreske dhe hapësinore plotësojnë, përshkojnë dhe ngatërrojnë njëra-tjetrën. Ka ndërhyrje, përforcime dhe në veçanti, kontaminime dhe shqetësime. Në këtë ekspozitë, gjërat janë edhe më pak të qarta: Vendosja direkte e fotografive të vogla dhe të kornizuara në plan të parë, konsiston në fragmente nga filmi Wag the Dog, të cilat janë vendosur në muret e hapësirës. Ato shfaqin skena vendimtare nga filmi i 90-ave: Mund të shihen aktorët dhe stafi filmik përpara ekranit të gjerë blu gjatë xhirimeve. Filmi riprodhon terroret e luftës në Shqipëri dhe kështu, synon të legjitimojë aktin e çlirimit ushtarak si shpëtim politik. Në këto fragmente, manovra groteske dhe e gënjeshtërt, shumë shpejt përshkallëzon në një kritikë mediatike – në mes të blusë së thellë e të pakuptueshme, takojmë pasigurinë e dhunshme të kuptimit të imazheve, paqartësinë themelore të tyre, paprekshmërinë dhe mospërputhjen – që shumë shpejt zhbëhen përsëri. Fotografitë e vogla që shfaqen në plan të parë krijojnë edhe më shumë hapësirë për të paqartën dhe, në disa vende, ekrani blu i tmerrshëm është i shndërruar në statusin e materialit mbushës, të këndshëm e kromatik. Kombinimet piktoreske që rezultojnë janë të pamjaftueshme në veprim e në rrëfim. Anëtarët e stafit në sfondin e fragmenteve janë ose në hije dhe të reduktuar në siluetat përkatëse, ose në modalitet ndihmës. Shumica e fotografive të vogla, një pjesë e të cilave është shkrepur në hotel, janë pjesë e mjeteve, pajisjeve, dhe situatave që tanimë janë lënë pas: telefonat, kompjuterat, fshesat me korent. Prezenca dhe mosprezenca e njëkohshme e njerëzve prodhon një tonalitet të brishtë. A janë këto ilustrime të bashkëjetesës banale, të përditshme, mes njerëzve dhe makinerive që kërkojnë të anashkalojnë çdo joshje piktoreske? Apo janë më shumë kthjelltësisht duke u vendosur me postnjerëzoren? Mbizotëron një gjendje ekuilbri – ose ndoshta është mospërfillje.
Këtu, jemi përtej Vilém Flusser: “Liria nuk është ‘të luash kundër kamerës’, por të luash me të”.
Maximilian Geymüller
....
Marina Sula works on the basis of an expanded concept of photography. The image is not usually limited by its framing, but rather integrated into its spatial surroundings. This context-orientated approach often leads to well disordered relations: the pictorial and spatial layers replenish, traverse and confuse one another. There are interferences, reinforcements and, in particular, contaminations and disturbances. For this exhibition, things are even less clear: The immediate setting for the small, framed photographs in the foreground consists of huge stills from Wag the Dog, applied to the walls. They are the decisive scenes of the 90s film: You see cast and crew in front of the all- encompassing blue screen during a shoot. The film fabricates the terrors of war in Albania and is thus supposed to legitimise the act of military liberation as a political rescue. In the stills, the grotesque, illusionary manoeuvre quickly escalates into a general media critique – in the deep, unfathomable blue, we encounter the violent contingency of meaning in the images, their fundamental
ambiguity, intangibility and inconsistency – which is then quickly undone again. The small photos in the foreground yield even more space for ambiguity and, in places, the terrible blue screen is relegated to the status of a nice, chromatic filler material. The resulting pictorial combinations are scarce in action and narration. The personnel in the background stills are either in the shade and reduced to their silhouettes, or in assistance mode. The majority of the small photographs, some of which were taken in a hotel, attend to supplies or devices and situations of human communication that have now been left behind: telephones, desktops, vacuum cleaners. The simultaneous presence and absence of people produces a brittle tonality. Are these illustrations of the banal, day-to-day coexistence of humans and machines, seeking to evade any pictorial allure, or rather, soberly settling in with the posthuman? A state of equilibrium reigns – or perhaps it’s indifference. Here, we are past Vilém Flusser: “Freedom is not “playing against the camera” but with it.
Maximilian Geymüller
